Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 310

Kabanata 310 Ang mukha ni Rosalie ay basang-basa sa isang berdeng glow.

Kung hindi lang siya hinawakan ni Elliot, malamang ay nahimatay na siya sa gulat.

Inalis ng staff ang power ng LED screen, at nawala ang nakakagambalang berdeng ilaw.

“Anong nangyayari?!” sigaw ni Henry. “Bakit lumabas ang gulo sa screen? Paano ba talaga ginagawa niyong lahat ang trabaho niyo dito?!”

Nagmamadaling lumapit ang manager para humingi ng tawad.

“I’m so sorry, Mr. Foster. Tinanong ko ang staff at sinabihan na may virus ang aming mga computer. Wala kaming ideya kung paano lumabas ang mga larawang iyon sa LED screen.

Napatingin si Henry sa kanyang ina.

Napabuntong hininga si Rosalie.

“Bilisan mo at kumuha ng bagong computer. Huwag mo nang hayaang mangyari ulit ang ganitong bagay!” Utos ni Henry sa manager.

Hindi nawala ang awkward na atmosphere sa stage sa pag-alis ng manager.

Maliban sa pagiging makulay na kulay, nagkaroon ng mas malalim na kahulugan ang kulay berde.

Halimbawa, sumisimbolo ito ng pagtataksil sa isang relasyon.

Naramdaman ni Zoe na bumaling sa kanya ang mga mata ng lahat ng tao sa kwarto.

She explained through flushed cheeks, “I’ve never done anything to betray Elliot, Rosalie. Ang bodyguard ay maaaring maging saksi ko.”

“Sinasabi mo ba na ako ang nagtaksil sa iyo?” tanong ni Elliot.

Umiling si Zoe, saka sinabing, “Wala akong pinaghihinalaan sa iyo, Elliot. Sigurado akong nagkagulo lang ang mga technician sa entablado… Marahil ay hindi ito nagpapahiwatig ng anuman. Wag na natin masyadong isipin.”

Bahagyang nakaawang ang manipis na labi ni Elliot habang bumubulong, “Ganun ba? Sana walang sinuman ang nagsisikap na magpahiwatig ng anuman, kung gayon.”

“Si Zoe ay ginugugol ang lahat ng kanyang mga araw sa bahay. Paano niya magagawa ang anumang bagay para ipagkanulo ka?” Sabi ni Rosalie.

Nagpasya siyang pakalmahin ang mga bagay-bagay alang-alang sa batang dinadala ni Zoe.

“May birthday wish ako, Elliot.” Text content © NôvelDrama.Org.

Nagsimulang sumakit ang mga templo ni Elliot.

Ipinahayag ng babaeng nakatayo sa harapan niya ang kanyang sarili na siya ang pinakamamahal sa kanya, ngunit palagi niyang pinipilit itong gawin ang mga bagay na kinasusuklaman niya sa ngalan ng pag-ibig na iyon.

“Babae din ako. Siyam na buwan na rin akong nagdala ng bata, kaya alam ko kung gaano ito kahirap. Sana ay matrato mo nang mabuti ang ina ng anak mo, kahit konti lang… Pwede mo bang ipangako sa akin iyon, Elliot?”

Pinipilit ni Rosalie si Elliot na manindigan sa publiko.

Kung tatanggi siya sa harap ng lahat ng kaibigan at pamilya nila, forever na siyang makikitang walang pusong tao!

“Dahil mahal na mahal mo ang iyong hindi pa isinisilang na apo, dapat kang maghangad ng mas mahabang buhay!” Sabi ni Elliot, bago bumaba ng stage.

Natahimik ang buong banquet hall na parang may pumindot sa pause button sa oras.

Biglang tumayo si Cole, itinaas ang kanyang baso, at madamdaming sinabi, “Birthday ng lola ko ngayon. Gusto kong mag-toast sa mahaba at maunlad na buhay ni Lola! Inom tayo the night away tonight!”

Bumalik sa normal ang kapaligiran pagkatapos ng toast ni Cole.

Lumabas si Elliot at nagsindi ng sigarilyo.

Sino ang nasa likod ng mga berdeng sumbrero at parang na lumitaw sa screen?

Si Hayden ba?

Gayunpaman, kung isasaalang-alang kung gaano hinamak ni Hayden si Elliot, malamang na hindi niya sasabihin sa kanya kung niloloko siya ni Zoe kahit na alam niya.

Kung tutuusin, ang panloloko ay hindi kasing kilabot na ginawang tanga sa buong buhay ng isang tao.

Tsaka hindi ba kinumpiska ni Avery ang laptop ni Hayden?

Sino pa kaya kung hindi si Hayden?

Bagama’t wala siyang ideya, naging maingat siya sa episode ngayong gabi.

Kapag naipanganak na ni Zoe ang bata, igigiit niya kaagad ang paternity test.

Sa pag-iisip na iyon, nadama niya na hindi siya tututol na dayain kung iyon ang mangyayari!

Nakakagaan ng loob kung hindi kanya ang batang dinadala ni Zoe. Gayunpaman, ang umuusok na gabing iyon limang buwan na ang nakararaan ay parang totoo pa rin sa kanya!